Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

tinuvielb göndermiş "Aragorn, Yüzük yokedildikten, herşey olup bittikten sonra atalarının miras buraktığı yere ayak basarak Gondor' un tacı ile Arnor'un saltanat asasını kabul etti. Sauron un düştüğü yılın Yazortası'nda Arwen ile evliliğe hak kazandı ve Kralların Şehri'nde evlendi. Arwen, Elflerin ve İnsanların Kraliçesi olarak Aragorn ile yüz yirmi yıl ihtişam ve saadet içinde yaşadılar; yine de sonunda Aragorn yaşlılığının yaklaştığını ve uzun da olsa ömrünün sonuna geldiğini hissetti. O zaman Aragorn Arwen' e şöyle dedi: "Dünyanın en zarifi, en çok sevdiğim Akşamyıldızı Hanım sonunda dünyam kararıyor. İşte! Devşirdik ve devşirdiklerimizi harcadık; artık benim hesap günüm yaklaştı."

Arwen onun niyetini gayet iyi biliyordu ve bunu çok öncelerden görmüştü; yine de kederle doldu. "Yani efendim, sizin sözünüzle yaşayan halkınızı zamnından önce mi terk edeceksiniz?" diye sordu. "Zamanından önce değil" diye cevap verdi Aragorn. "Çünkü eğer şimdi gitmezsem kısa bir süre sonra zorla gitmek durumunda kalacağım. Ayrıca oğlumuz Eldarion artık Kral olacak kadar büyüdü."

Sonra, Sessiz Cadde'deki Kralların Evi'ne giderek kendisi için hazırlanmış olan uzun yatağa uzandı. Burada Eldarion' a veda etti, ellerine Gondor'un kanatlı tacını ve Arnor'un saltanat asasını teslim etti; bunun üzerine Arwen hariç hepsi yanından ayrıldılar ve o da tek başına yatağın yanında durdu. Bütün irfanına ve soyluluğuna rağmen, biraz daha kalması için ona istirhamda bulunmaktan kendini alıkoyamadı. O henüz günlerini eskitmemişti ve böylece üstlenmiş olduğu ölümün acısını da tadıyordu.

"Undómiel Hanım" dedi Aragorn, "gerçekten çok zor bir saat ama yine de, artık kimsenin yürümediği Elrond'un bahçesindeki ak huş ağaçlarının altında karşılaştığımız gün yaratılmıştı bugün ve Cerin Amroth tepesinde hem Gölge hem de Alacakaranlık'tan vazgeçtiğimiz gün bu hükmü kabul etmiştik. Kendine bir danış sevgili, ve sor bakalım, kuruyup adamlarımı ve aklımı yitirerek mi düşmemi isterdin tahtımdan? Hayır hanımım, ben Númenor'luların sonuncusuyum, Eski Günler'in son kralıyım;bana aynı zamanda Orta Dünya'daki insanların ömürlerinin üç katı verildi ama yanı sıra kendi irademle kullanmam ve sonra bu armağanı iade etmem için bir kerem ihsan edildi. O yüzden artık uyuyacağım."

"Seni teselli etmek için konuşmuyorum çünkü dünyanın döngüsü içinde böyle bir acı için teselli yoktur. Önünde nihai bir seçim var: Ya pişman olup Limanlar'a giderek ebede kadar yeşil kalacak ama hiçbir zaman bir hatıradan ileriye gidemeyecek olan anımızı Batı'ya taşırsın; ya da İnsanların Yazgısına tahammül edersin."

"Hayır sevgili beyim" dedi Arwen, "o seçimi çok önce yapmıştım. Artık beni oraya taşıyacak hiçbir gemi yok ve gerçekten de İnsanların yazgısına tahammül etmeliyim, ister gönüllü, ister gönülsüz; Kayıp ve sessizlik. Lâkin sana söyleyeyim Númenor Kralı, şu ana kadar halkının öyküsünü ve ölümlerini anlayamamıştım. Sefil ahmaklar diye kızardım onlara, ama şimdi acıyorum. Eğer bu gerçekten de, Eldar'ın deyimiyle Tek'in insanlara verdiği bir armağansa, gerçektende kabulü zormuş.

(NOT:Bundan sonrası ilk sayfada da var ama ben yeniden yazacağım olayın akışını bozmamak için.)

"Öyle görünüyor"dedi Aragorn. "Lakin hem Gölge'yi hem Yüzük'ü reddettikten sonra son sınavda yıkılmayalım. Hüzünle gitmeliyiz ama yeisle değil. Bak! Sonsuza kadar dünyanın döngüleriyle bağlı değiliz ve bunların ardında hatıradan fazlası var. Elveda!"

"Estel, Estel!" diye ağladı Arwen ve bununla birlikte Aragorn daha onun elini tutup öperken uykuya daldı. Sonra içinden çok büyük bir güzellik çıktı ortaya, öyle ki sonradan gelen herkes hayretle baktı; çünkü gençliğinin, zarafetinin, olgunluğunun, yiğitliğinin ve yaşlılığının bilgeliği ve haşmetinin hep birbirine karıştığını gördüler. Ve uzun süre yattı orada; İnsanların Kralları'nın nurunun bir sureti olarak dünyanın parçalanmasından önce solmayan bir şan içinde."

"Fakat Arwen Ev'den ayrıldı; gözlerindeki ışık sönmüştü ve halkına yıldızsız bir gecede çöken bir akşam gibi soğumuş ve grileşmiş görünüyordu. Sonra Eldarion'a, kızlarına ve sevdiği herkese veda ederek, Minas Tirith şehrinden ayrıldı, Lórien ülkesine gitti ve kış gelinceye kadar solan ağaçlar altında tek başına yaşadı. Galadriel göçüp gitmişti, Celeborn da yoktu, ülke sessizdi.

"Orada sonunda mallorn yaprakları dökülürken ve henüz bahar gelmeden dinlenmek için Cerin Amroth' a uzandı; ve orada durur yeşil kabri, dünya değişinceye ve yaşamın tüm günleri ondan sonra gelen insanlar tarafından tamamen unutuluncaya kadar. Ve Deniz'in doğusunda artık elanor ve niphredil hiç çiçek açmaz."
"