Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

eldar2327 göndermiş "(Arkadaşlar. 5 Bölüm olarak tasarladığım Bu fan-fiction öyküyle hikayelerime başlıyorum. Varda yolunuzu aydınlatsın..)

--Hikaye, Elenduin adlı bir Noldo'nun başından geçen anılarından oluşmaktadır. Onun ağzından, şer günlerinden Öfke Savaşı'na kadar olan zamanı tekrar yaşayalım birlikte--

Aklımdan çıkmıyor. Her yer karanlık..
"Doğu'da, Cuivinen'in kıyılarında tatlı sular akıyor."
Aklım gerçekten karışık. Geleceği söylenen insan ırkı.. Doğu'da hüküm sürerken biz... Esaret.?? Valar.. ??
"Onlara hizmet etmemiz mi gerekiyor, ey Noldolin?"
Fèanor gitmekten söz ediyor. Lakin Tirion'dan nasıl ayrılacağız. Huzur ve barış içinde yüzyıllardır yaşamadık mı. Fèanor da haklı olabilir. Melkor da onların kardeşi değil miydi.?

"En sonunda, Silmarilleri elimize aldığımızda ve zaferin sarhoşluğuyla, işte o zaman lekesiz ışığın sahibi, mutluluğun efendileri olacağız."
Artık ışık yok.. Adına lanet olsun Ungoliant. Artık tek Silmariller kaldı. Gitmeliyiz. Her yer karanlık ama Silmarillerin ışığı bize yetecek mi.?
"Ilûvatar'ın önünde yemin ediyorum ki.."

Büyük Şölende eğleniyorduk. Hiçbir şey bugün keyfimizi bozamazdı. Fèanor tüm ihtişamıyla oturuyordu. Silmarilleri yanına almamıştı bu defa. Sürgünü henüz bitmemişti. Büyük Eldar beyleri, görkemli Valar, sadık Maiar.. Hep birlikte içiyor, yiyor gülüşüyor ve bu büyük bayramın keyfini çıkarıyordu. Elf kızları dans ediyor; müziğin kah alçalan, kah yükselen tınılarıyla bir o yana bir bu yana zarifçe seğirtiyorlardı. Halkımın -Noldolin'in- her yana savurduğu, karşılıksız dağıttığı mücevherler her yanımzda ışıldıyordu. Harplar çalıyor, gümüş borulardan müzik doğuyordu yüreklerimize. Altın tabaklardaki ziyafetler, ortalarda dolaşan ve huzurumuza gölge düşüren tüm söylentileri bize unutturuyordu. Lakin..

Bir uğultu, bir inilti, bir çığlık.. İki ağaç'ın olduğu yönden. Aklıma korkudan başka hiçbir duygu hakim olamıyordu. O kadar derin bir sesti ki.. Eski günlere dönmüştük sanki. Orta Dünya'nın karanlık günleri tekrar aklımda canlanıyordu. Çok uzun zaman geçmişti ama karanlıkta bizi avlayan vahşilerin anısının, sonsuza dek içimden ayrılacağını zannetmiyorum. Yeniden gece geldi mutluluğumuza. Evet gerçekten günler düştü, önümüzdeki tabaklar artık yiyecek değil sanki gecenin kendisi gibi göründü gözlerimize. Işık gitmişti. Ne olduğunu anlayamıyorduk. Melkor'du bu. Başkası olamazdı. Şölende de yoktu zira. Bu denli bir kötülük..

Valar komutanları acilen divan toplamaya hazırlandılar ama gelen bir haberci Finwe'nin ölümünü ve Silmarillerin çalındığını bildirdi. artık ağaçlar için umudumuz kalmamıştı. Her yanda telaşlı sesler, ağlaşanlar..

Valar ve Maiar ayrlıdığında, biz de Tirion'a geri döndük ve Fèanor'un Büyük Meydan'daki topluluğa yaptığı konuşmayı dinledik. Yemin ediyordu. Silmarilleri alıkoyan her kim olursa olsun, ister taleple ister kılıçla geri alacağına, Eru önünde yemin ediyordu. Hepimizin son zamanlarda üzerine söylentiler dıuyduğumuz insan ırkının doğuya hakimiyetinden bahsediyordu. Artık karanlığın Valinor'u da kapladığını söylüyor, esaretimizi yeriyor, cesaretimizi övüyordu. Sözleri ne müthişti. Sözcüklere hükmediyordu. Tek oğlum, en iyi dostum hatta karım bile onun etkisine girmiş hararetle bağışıyor, Fèanor'u destekliyordu. Sonra Fingolfin konuştu. Fèanor'a karşıydı ve halktan pek bir destek bulamıyordu. Ne yazık.. Finarfin'in yalvaçsı sözleri bile Noldolin'i sakinleştiremedi. Korkularımızla güçlenip öfkelenmiştik. Bu öfkeyi mantıklı düşünmeyi tercih eden ben bile hissediyordum. Ama burada kalamam. Tüm sevdiklerim Fèanor'un peşinden giderken ben burada yalnız kalamam. Kalamam..

--3 gün sonra--

Artık Tirion gözükmüyordu. Finarfin geriye döndü. Ama ben dönemezdim. Ailem, Fingolfin hanedanının önde gelenlerinden olduğu için dönemedim. Asla istemediğim bir yazgıya doğru Fèanor'un peşinden gidiyorum. Zırhlarım ağır gelmeye başladı. Kılıcım sanki yerlerde sürünüyor. Ağılımdaki en kara hayvanı seçtim. Kara zırhlara büründüm. Halkım ak ve altın renklerde zafere gittiğini sanarken ben bu seferin sadece elem getireceğine inanıyorum. Fingolfin bir ara yanıma geldi ve neden böyle yaptığımı, kalbimden neler geçtiğini sordu. Ona şu cevabı verdim. "Artık hiçbirimizin geri döneceğini zannetmiyorum. Kendi halkımı bırak; eşime çocuğuma bile söz geçiremem bundan sonra. Bırak da kendimi karanlıkla bir tutayım. Bırak da bu karanlıkla kendi silahıyla savaşayım." Yüzünde gerçek bir hüzünle yanımdan ayrılırken, ona, söylemek istediğim şeyin bu olmadığını düşündüm. Senin sancağın altında ölmek bile beni mutsuz etmez, mi demeliydim? Düşüncelerim gelgitlerden kurtulamıyordu...

Fèanor Alqualonde şehrine bizden önce girmişti. Artık Orta Dünya'nın ıssız diyarlarıyla aramızda bir tek deniz kalmıştı. Ungoliant'ın gecesi üzerimize çökerken, aniden kalbim hızla çarpmaya başladı. Alqualonde önümüzde uzanıyordu. Lakin şehirden müzik değil, duman yayılıyordu. Alqulonde yanıyordu. Olwe bize engel olmaya çalışıyordu. Müttefiğimiz Fèanor saldırı altında, denildi. İçimden bunun olamayacağını söyleyip durdum. Ama artık çok geçti. Fingolfin saldırı emri verdi. Atımı mahmuzladım, şehirle aramızdaki mesafeleri aşarken ses kesildi. Kulaklarımda sadece tek bir ses duyuyordum. Bir uğultu: "Hayır, bu şekilde olamaz. İçimdeki keder, delilikle birleşirken son bir kez arkama baktım: "Valar, lütfen buna engel ol!"..."