Ruh Sesleri ve Aynada Smeagol
Tarih: Mart 04, 2005 - 10:18:38
Konu: YAZILAR / Genel
Mutsuzum. Bir aşk büyüsündeki silik harfler gibi. Hem büyülü hem işlevsiz. Tarifi yasaksız ayıpları tanımlayıp tanımlamamak ile ilgili her kelimem. Mutsuzum. Konuştukça artıyor mutsuzluğum. Susunca zaman konuşmaya başlıyor. Hep kahverengiye mi hüzün? Mutsuzum. Yemyeşil yapraklarla bezenmiş meyvesiz ağaçlık benimkisi. Herkes öylesine. Yapraklara takılmış. Artık gözlerim bile meyvesiz olduğunu unutmuş yapraklarının yeşilliğiyle bakıyor. Planlanmış sevgilerin olası özleyişlerinde ruhum bedenimi önemsizleştiriyor. Ne acı çekiyorum ne zevk alıyorum. Meyvesizim ben, sadece mutsuzum. Bir şeyler yapalım da desen içimdeki dünyaya hareket vermiyor. Ne, zamanda yasaksız ayıpları tanımlatıp, meyve verdirip, şiirsi olur? Ölümün noktalı yuvarlak başlangıcı gibi dönüp durmak aynı yerde. Mutsuzum. En ufak gülümseyiş bile yan suratların bayağılığından korkup sinerken sadece hayal kuruyorum. Hayallerim suçlu. Hapis.Onlar aşk gölgeleri. Macera müsveddeleri. Lüzumsuzluk. Boşluk. Ölüm. Mutsuzum. Bir şeyler beklemekteki tembellik bir tekerleme gibi her hücremden duyuluyor. Ne ben bıkıyorum dinlemekten ne o tembellikten. Hayallerim ellerimden tutuyor. Hem kelepçe hem kurtarıcı. Bir isim gibi,hem tanım hem sınır. Adım özgürlük bile olsa tanım dışına çıkamadığımdan hiçbir zaman özgür değilim. Ben kederin prensesi. Earwen ile vien arasındaki tire. Ne bakir fikirlere sahip ne de daim su.
Artık hayaller,isimler,tanımlar birleşti. Herkes Aragornu görünce bu Aragorn der hale geldi. Peki şimdi ne olacak?Sitenin sayfalarında ölünceye dek gezinip duracak mıyım? Mutsuzum. Cevabını bildiğim soruları,acaba bu sefer cevap değişir mi diye tekrar tekrar sormaktan mutsuzum. Tek yüzük ateşe atıldıktan,kahramanlar Orta Dünya`yı terk ettikten sonra hala yaprakları dökülmüş LothLorien ormanlarında, YarmaVadi`de, en özel ve en değişmiş yerlerde asilliğin artık çoktan kaybolmuş izlerini arar gibiyim. Mutsuzum. Saatimde ne kadar kumun kaldığını bilmeden izi çoktan silinmiş gerçeği bulmak için bolca kum akıttığımdan, bir gün kendi gri limanlarımla yüzleşmem gerektiğini hatırlayarak arkamda Samler bırakamamaktan korktuğum için mutsuzum. Gollumun ta derinliklerinde, kendi nankörlüğüne karşı çıkan Smeagolun cılız seslerine ihtiyacım var. Bütün kaybedişlere, bütün etiketlenmelere, bütün gitmelere rağmen; dönüştüğüm bu varlığın içinde aslında o olduğum ruhun cılız seslerine ihtiyacım var. Mutsuzum. Sorunumu,çözümünü bilmeme rağmen; kimsenin ruhların böyle de bir ses çıkardığını artık hatırlamamasından mutsuzum. Sırf kalabalıklar için Smeagolu bırakmak mı, yoksa bütün sesleri duyarak mutlu olmayı başarmak mı? Bu kelimeleri hatırlıyorum. Hep aynı rüya.
|
|